اتحاد در جنبش کارگری

در حالی که این روزها سندیکاهای کارگری با تنگناها و مشکلات زیادی دست به گریبان هستند، جنبش مستقل کارگری ایران به شدت سرکوب می شود، برخی کارگران روانه ی زندان و عده ای اخراج شده اند، پرداخت حقوق بسیاری از کارگران عقب افتاده است، بیم بازگردانده شدن طرح های ارتجاعی و واپسگرایانه به قانون کار وجود دارد و بالاخره جنبش اجتماعی و جامعه ی مدنی ایران بیش از هر زمان به آرامش و همبستگی نیاز دارد، متاسفانه شاهد آن هستیم که برخی از فعالان و برخی تشکل‌های کارگری به جای همدلی و رویکردی همگرایانه، بر طبل اختلافات بی‌حاصل می کوبند و جنبش کارگری را دچار گسست و رکود می کنند. پیشتر با پخش یک برنامه تلویزیونی با حضور منصور اسانلو) فعال کارگری و رئیس سابق سندیکای اتوبوسرانی تهران و حومه(، مسائلی مطرح شد که موجب برانگیختن احساسات برخی افراد و تشکل ها شد. دوطرف، در برابرِ چشمانِ منتظرِ کارگرانی که امید به احقاقِ حقوقشان توسط سندیکاهای کارگری و فعالینشان بسته اند، شروع به موضع گیری علنی علیه یکدیگر کردند تا حدی که با دامنه دار شدن انتقادات ، سر رشته کار از دست خارج شد و اصول و هدفِ مشترکِ طرفین تحت الشعاعِ اختلافات قرارگرفت. ما امضا کنندگانِ نامه، نگران پاره شدن حلقه های زنجیر اتحاد در جنبش کارگری هستیم و نمی خواهیم که این حرمت شکنی ها و تخریب‌ها، بدعتی باشد برای جنبشِ نوپای سندیکایی ایران که در سالهای اخیر به سختی توانسته زیر بار فشار و سرکوب قد علم کند و هنوز هم راهی بس طولانی در پیش دارد. در شرایط کنونی جامعه این پرسش کلیدی جای طرح دارد که چه مقدار از وقت و انرژی ما صرف کمک کردن به فعالان کارگری در بند می‌شود؟ اعتصاب غذای کارگرِ سندیکایی زندانی، رضا شهابی، چه میزان باعث همدلی و همگامی بوده است؟ چقدر به راهکارهای سازنده ی مبتنی بر حمایت، همبستگی و فشار آوردن به مقامای حکومتی می اندیشیم تا درخواست ها و مطالبات کارگران به راحتی نادیده گرفته نشود؟ بدون تردید در شرایطی که اعتصاب ها و تجمعات کارگری، هر روز در همه جای کشور به چشم می خورد، در شرایطی که درخواست افزایش دستمزد کارگران در سال جدید با بی اعتنایی وزیر کار دولت تدبیر و امید مواجه شده، در وضعیتی که کوچکترین گردهمایی و مراسم جمعی کارگران با فشار نیروهای امنیتی و بازداشت های فله ای و گسترده مواجه میشود، همانطور که نمونه اش را در روز اول ماه می یا روز جهانی اتحاد کارگران دیدیم و در حالی که مشکلات کارگرانِ تعدیلی، اخراجی یا مجبور به کار با قراردادهای سفید و موقت، در شرایط نابسامان اقتصادی فعلی خود مزید بر علت شده است، ضرورت اصلی این جنبش برای از تکاپو نیفتادن و برای رسیدن به خواسته های حداقلی، بیش و پیش از هر چیز اتحاد و همبستگی است. بی شک می دانید که رمز موفقیت در اتحاد است و اگر بخواهیم به دنبال نمونه هایی از جنبش های مدنی موفق حداقل در منطقه بگردیم، می‌توانیم اتحادیه عمومی کارگران تونس (UGTT) را مثال بزنیم. اتحادیه ای که با ترکیبی نامتجانس، اما متحد و همبسته، سالهاست به خوبی به راه خود ادامه داده و با جذب نیروهای بیشتر به داخل بدنۀ خود، توانسته شاکلۀ کلی اجتماعی و اقتصادی این کشور را به نفع همه دستمزد بگیران جامعه تغییر دهد، اتحادیه ای که مورد حمایت کارگران، معلمان، پزشکان و پرستاران است. با وجود عدم تجانس و گوناگونی در ایدئولوژی، مسلک و حتی خط مشی های سیاسی افراد، با محور قرار دادن مطالبات مشخص و مشترک و به دور ازشعارزدگی توانسته به خوبی همه اعضا را با هم یکپارچه کند. برگزاری اعتراضات و اعتصابات گسترده با پشتیبانی همه قشرها، شرایط را به خصوص بعد از برکناری بن علی به نفع شاغلان اصناف تغییر داده است. دامن زدن به اختلافات شخصی به صورت علنی، نمایش درگیریهای بی حاصل در میان افکار عمومی و تلاش برای از دور خارج کردن یکدیگر، نتیجه‌ای جز تخریبِ طرفین، آسیب رسانی به اتحاد و سلب اعتمادِ تودۀ مردم از فعالینِ سندیکاهای کارگری، عاید بدنه جامعه کارگری نمی شود. با وجود همه اتفاقات، اختلافات و اشتباهات، حتی اگر بخواهیم رنج‌های آن "کارگرِ اخراجی" که سالها در زندان پایمردی کرد، همان کسی که همیشه از حقوق کارگران جانانه دفاع می‌کرد را فراموش کنیم، نباید کارگرانی را که به سندیکاهای کارگری دلبسته اند را از یاد ببریم؛ اجازه خطا کردن، رفتن و برگشتن بدهیم. اثر مخرب تکروی ها، خطاها و اشتباهات را با حمایت و آگاهی بخشی می توان جبران کرد. اما تاثیر نابودکنندۀ دشمنی های علنی فعالینی که تودۀ کارگری به آنان اعتماد کرده اند، می تواند جنبش را به مرز تزلزل و ناامیدی بکشاند. کیست که نداند کارگران در این وضعیت اجتماعی و اقتصادی نابسامان به تشکل و آگاهی نیاز دارند. کارگران، امنیت شغلی ندارند، امنیت جانی ندارند، آنها به همراهی و بهره گیری از آگاهی و تجربۀ همه فعالین نیاز دارند. خود بهتر از هر کس می دانید که رفاقت، وحدت و قدرت برای کارگران لازمۀ التیام بخشیدن به رنجهای دیرینه و کسبِ حق است، این حق را با اختلافاتِ علنیِ و بازی های کودکانه از کارگران ایران دریغ نکنید. ما از شما دوستانه تقاضا داریم که به این بحث های بی حاصل خاتمه دهید تا سررشتۀ کار را از دست ندهیم و دوباره باور کنیم که "آری به اتفاق، جهان می توان گرفت".

پیمان حاج محمود عطار (وکیل دادگستری)

هاشم خواستار (عضو هیات مدیره کانون صنفی معلمان مشهد)

اسماعیل عبدی(دبیرکل کانون صنفی معلمان ایران)

نسرین هزاره مقدم(فعال مدنی)

میلاد درویش(فعال کارگری)

نبی الله باستان فارسانی (عضو هیات مدیره کانون صنفی معلمان چهارمحال و بختیاری)

معصومه دهقان همسر عبدالفتاح سلطانی (فعال فرهنگی)

جمال عاملی (فعال مدنی)

شاهد علوی (فعال اجتماعی، عضو پیشین سندیکای معلمان کردستان)

شیرین نجفی (فعال حقوق بشر)

رضا خندان